De Vliegende Bonen
Oh nee!
Het was een volledig normale dag in het leven van Oom Chris…
Nou ja, normaal voor iemand die in Nederland woont, glanzende tatoeages heeft en familierecepten bloedserieus neemt.
Die ochtend werd Oom Chris wakker met een blij hart.
De zon scheen, de bloemen roken heerlijk en zelfs de toast kwam niet verbrand uit de broodrooster.
Hij had een heel speciale gast uit de sportschool en wilde indruk maken met frijoles paisas, net zoals zijn moeder ze maakte in Colombia… of beter gezegd: oma Flor.
Dus belde hij haar via video.
—“Mam, ik heb jouw kookmagie nodig!” —zei hij, terwijl hij zijn schort met drakentekeningen liet zien.
Oma Flor glimlachte met die liefde die door schermen en continenten reist.
—“Rustig, jongen. Ik dicteer je het recept.”
Chris ging naar de supermarkt. Alles ging goed… tot het niet meer ging.
Ay nee, erger!
—“Kippeneieren… denk ik.” —Maar het waren eendeneieren.
—“Verse koriander… hmm…” —Maar hij pakte peterselie.
—“Rode paprika… ja, deze!” —Maar het waren vulkanisch hete chilipepers.
Hij kwam terug thuis, oma nog steeds op de videobel.
Ze begeleidde hem geduldig:
—“Twee kopjes water voor de rijst, niet meer.”
—“Komijn of kurkuma?”
—“Komijn, Chris… KOMI—”
Beeld vastgevroren!
Chris zuchtte.
—“Dit wifi gaat me gek maken…”
Hij ging door zoals hij dacht dat het moest, mat het water “op gevoel” (vreselijk idee) en gelukkig keerde de verbinding terug.
Tussen gelach, roddels en houten lepels loodste mama hem door tot alle ingrediënten in de snelkookpan zaten.
Toen, met plechtige stem, waarschuwde oma Flor:
—“ALS DE PAN BEGINT TE FLUITEN MAG JE HEM NIET OP—”
Beeld vastgevroren, opnieuw!
Chris haalde zijn schouders op, sloot de pan en wachtte.
De pan begon te fluiten.
—“Dat moet betekenen dat het klaar is!” —dacht hij vol vertrouwen.
En toen…
Ahhh natuurlijk!
BOEMMMMM!
De bonen vlogen als vallende sterren.
Ze plakten aan het plafond, de gordijnen, de spiegel.
Chris stond daar, met tragedie-gezicht, een lepel in de hand alsof het een slagveld-schild was.
Op dat moment herstelde de videobel.
Oma Flor keek naar de keuken, nu veranderd in een rampgebied, ademde diep in en zei met al haar moederlijke wijsheid:
—“Nou… een omelet met eendenei klinkt eigenlijk niet zo slecht…”
En samen barstten ze in lachen uit.
