🧠✨ Ignostein, het kleine monstertje

Ze zeggen dat, wanneer op 31 oktober de maan boven San Bartolo schijnt, er iets… of iemand… door de gangen dwaalt.
Legende of waarheid? 👻

Nog niet zo heel lang geleden begon er een merkwaardig verhaal de ronde te doen… en het gebeurde nergens anders dan op de school San Bartolo.

Het was 31 oktober. De lucht was gevuld met een mengeling van zenuwachtig gegiechel, geïmproviseerde kostuums en de zoete geur van snoep die in zakken verstopt zat. De biologieleraar kwam het lokaal binnen, klaar om met de les te beginnen, maar iets in het gefluister van de leerlingen trok zijn aandacht.

— Ze zeggen dat hij door de gangen loopt als iedereen weg is… — fluisterde iemand.
— Niet levend en niet dood… — voegde een ander eraan toe.
— Met glimmende bouten in zijn nek — besloot iemand op theatrale toon.

De leraar luisterde geamuseerd. Volgens de leerlingen dwaalde er ’s nachts een vreemde figuur door de school. Geen mens, geen zombie… niet levend, maar ook niet dood. Een wezen met een gescheurd taekwondopak en een groenige huid, dat iedereen kende onder een naam die kippenvel bezorgde: Ignostein.

De leraar lachte hardop. “Kinderen en hun Halloweenverhalen,” dacht hij. Omdat het feestavond was, stuurde hij hen op pad om snoep op te halen, terwijl hij zelf in het lege klaslokaal bleef om toetsen na te kijken. Maar hoe hard hij zich ook probeerde te concentreren, één woord bleef in zijn hoofd rondzingen:
Ignostein… Ignostein… Ignostein…

En toen gebeurde het.
PAM! Een deur sloeg met een klap dicht en de echo weerklonk door de lege gang.
Een schoolbank schoof langzaam over de vloer, met een gekrijs dat zijn nekhaar overeind deed staan.
En daarna… begon een deur héél langzaam open te gaan, alsof iemand — of iets — zijn komst wilde aankondigen.

De leraar deed het licht uit en kroop onder het bureau. Hij hield zijn adem in. De stilte was zo diep dat hij het snelle bonzen van zijn eigen hart kon horen.

Toen zag hij het:
Twee groenige voeten in het bleke maanlicht.
Een taekwondopak vol scheuren.
En een hoge gestalte, met een bout in de nek die oplichtte in het duister.

— Hij is het! — dacht hij. — Ignostein!

Bevend fluisterde hij:
— Eet me niet op… ik ben een goeie leraar…

Precies op dat moment, alsof er een betovering werd verbroken, floepte het licht van het lokaal aan.

— Meneer? Ik ben het… Ignacio. Ik was mijn schrift vergeten — klonk een vertrouwde stem.
Ignacio stond daar, met een ondeugende glimlach en een perfect Frankenstein-kostuum.
— Heb ik u laten schrikken?

De leraar slikte en, terwijl hij probeerde zijn waardigheid terug te vinden, lachte hij zenuwachtig:
— Natuurlijk niet! Ik verstopte me alleen maar om jou te laten schrikken…

Sinds die nacht, elk jaar met Halloween, zeggen sommigen dat het gefluister in de gangen het verhaal herhaalt van het kleine monstertje dat tussen schaduwen en schoolbanken liep.
Zo ontstond de legende van…
Ignostein, het kleine Frankenstein-monstertje. 🧠✨



En zo eindigt het eerste verhaal… of dat denken ze tenminste.
Ben jij klaar voor wat er volgende week in de gangen op je wacht?