Zangles met Apollo

 Oh nee!

 Het was een perfect normale dag in het leven van Oom Chris. Hij stond vroeg op, maakte zijn favoriete koffie — met een beetje honing, want je moet je stem verzorgen ook al zing je nooit —, opende het raam van zijn woonkamer in een rustig straatje van een Nederlandse stad… …en zette enthousiast zijn ochtendlied in.

Het probleem was de toon. En het volume. En, nou ja… alles.

Een vogel die net langsvloog hoorde de eerste noot, raakte volledig gedesoriënteerd, dook omlaag en boem!… recht tegen een windmolen.

“Oeps”, dacht Oom Chris, terwijl hij beschaamd het raam sloot. Maar dat hield zijn goede humeur niet tegen.

In de sportschool, terwijl hij gewichten tilde met zijn gymbro, neuriede hij een nummer van Lady Gaga. Zijn vriend keek hem aan, trok een wenkbrauw op en zei liefdevol:

—Bro… als zanger ben je een uitstekende bodybuilder.

En zo ging de dag verder, zonder te weten dat het lot andere plannen had.

Thuisgekomen bereidde hij zich voor op een glorieuze douche. Hij zette zijn Repodrixytor op volle kracht (de magische versie van Spotify, geschenk van Afrodite), met shampoo in de ene hand en popster-attitude in de andere. Hij opende zijn mond. Één noot. Één.

En toen zag hij het… De zeep. Onschuldig. Glibberig. Verraderlijk. Te laat.

FLOP!

Oom Chris stapte op de zeep, gleed alsof hij op een betoverde ijsbaan stond en knalde tegen de rand van de douche met een luid boem!

Alles werd licht. Sterretjes. Hemelse akkoorden. En misschien een paar cherubijnen die om zijn hoofd cirkelden.

Toen hij eindelijk zijn ogen opende… was hij niet meer in de badkamer. Hij stond in een zwevende tempel, omringd door zwevende harpen, draaiende zuilen, cherubijnen met overdreven kapsels… en enorm veel glanzend haar dat in de wind danste.

Uit een wolk daalde een glorieuze figuur neer, met popster-glimlach en goddelijke catwalk-stappen.

—Welkom bij je les, discipel! —riep Apollo, god van zang, schoonheid en overdreven veel haargel.

—Discipel van wat? —stamelde Chris, nog in een onzichtbare handdoek van stoom en verwarring.

—Van zang, natuurlijk. Ik hoorde je “vals ingezette cis mineur” tot in de Olympus. En dat, sterveling, kan ik niet onbewaakt laten.


Ay nee, erger!


—Goed, discipel —zei Apollo, terwijl hij zijn knokkels kraakte alsof hij een muzikale operatie ging uitvoeren—. We beginnen met de basis.

Chris glimlachte hoopvol.

—Schalen? Vocalisatie? Buikademhaling?

—Nee. —Apollo knipte met zijn vingers en er verscheen een zwevende wijnkurk—. Eerst zingen met dit in je mond.

-Pardon?

—Het opent je innerlijke klankkanaal. Of houdt je op z’n minst even stil.

Met de kurk tussen zijn tanden probeerde Oom Chris een “do re mi”, dat meer klonk als “duh weh meh”. Apollo applaudisseerde met Olympische gratie.

—Perfect! Nu push-ups terwijl je de toonladder omhoog zingt. Elke noot, een duwtje voor het universum.

En daar lag Oom Chris: bezweet, puffend, terwijl hij probeerde “fa fa fa fa” te zeggen zonder als een astmatische eend te klinken.

Halfgoden in de tempel keken toe vanaf zwevende wolken, sommigen met smoothies van ambrozijn, anderen filmend met hun magische spiegeltjes (voor “Goddelijke Fails Deel 3”).

—Komt dit op TikTroy? —vroeg er één. —Duh, hashtag #GuardiaantjeFails! —gierde een ander.

Plots dook een witte raaf neer met een opgerolde brief. Apollo las hem, fronste zijn gouden wenkbrauw.

—Zeus heeft me nodig. Blijkbaar heeft Athena een “filosofische identiteitscrisis”.

Chris, doorweekt en zonder adem, probeerde iets te zeggen, maar bracht slechts een piep voort als een nat fluitje.

Apollo hief een schitterende lier op, goud en glanzend als uit een mythologische soap.

—Luister goed, sterveling: dit is mijn heilige gouden lier, net gerepareerd. De nectar-lijm is nog niet droog. Niet. Aanraken. Geen akkoord. Geen pling. Niet eens kijken alsof je wil soleren.

—Natuurlijk —knikte Chris, met hetzelfde gezicht als iemand die hoort: “raak de taart nog niet aan”.

Apollo verdween in een wervelstorm van gouden stralen.

En toen… bleef de tempel stil achter.

Chris, alleen, druipend van het goddelijke zweet, keek naar de lier.

—Wat als ik hem gewoon test? Eén akkoordje. Een klein riffje. Misschien een mythische rock-solo…

Hij kamde zijn haar met een straal licht, pakte de lier alsof het een elektrische gitaar was en brulde met de attitude van de Olympus:

—Ik ben de Wachter van de eeuwige rock!

TWANG!

Een snaar trilde. Toen krijste ze. Toen sprong ze los met een kleine plop!… en sloeg een antieke vaas met de zuchten van Orpheus kapot.

De vaas ontplofte. Een wolk noten zweefde weg, roepend: “vrijheiiiid!”

Uit een muur galmde Apollo’s stem als een sirene:

—IK ZEI TOCH DAT JE HEM NIET MOEST AANRAKEN!

Chris slikte.

—Ay nee… erger.


 Ahhh natuurlijk!



—Ay nee… erger —fluisterde Oom Chris, met de gebroken snaar in zijn hand en een tragedie-gezicht niveau Griekse soap.

Cherubijnen hielden hun handjes voor hun mond (maar lachten toch), en een halfgod riep dramatisch:

—Het heilige instrument van de zanggod is… ontstemd!

Chaos brak los.
Halfgoden renden gillend weg. Anderen bleven filmen.
Eén kwam rustig dichterbij.

Klein, bril beslagen van het hemelse stoom, handen vol gouden nectar-lijm, en een T-shirt waarop stond: “Ik repareerde Orpheus’ harp en overleefde.”

—Rustig, ik zag alles —zei hij met nasale stem—. Het is niet dat je vals bent… je toon is gewoon… ongewoon.

—Eh… dank je?

—Ik ben Glíkos, leerling-reparateur van goddelijke instrumenten. Iedereen lacht me uit. Ik ben niet sterk, niet knap, geen buikspieren van Hephaistos. Maar… ik wil influencer worden. Ik wil op InstaOlympus. Als jij me gymbro-tips geeft… repareer ik deze lier.

Chris stelde zich Glíkos voor met haarband en elastiekjes, burpees doen op een wolk.

-Overeenkomst.

En zo begon een legendarische training. Chris leerde hem poses, motivational quotes, hoe je een gewicht optilt alsof het het lot van het universum was. Glikos, stuntelig maar vastberaden, deed zijn best. Tot ze de perfecte foto hadden: Glikos die de lier heft als Mjölnir, zwetend, met bliksems op de achtergrond en hashtags:

#StrongByNectar #PegasusAbs #IkZingOokVals

De lier was precies op tijd hersteld.

Apollo keerde terug, keek naar de lier, tikte een snaar, trok een wenkbrauw op en zei:

—Bijna had je de eeuwigheid ontstemd… maar ik moet toegeven: je foto heeft veel likes.

Met een vingerknip stuurde Apollo Oom Chris terug, tollend door een spiraal van muzieknoten en lavendelgeur.

PLOF!

Hij werd wakker op de douchevloer, met de zeep nog steeds rollend en een constellatie van sterretjes boven zijn hoofd.

Hij bleef even liggen. Glimlachte. En zong zachtjes, heel zachtjes… Want misschien was het niet zijn gave, maar de wereld klinkt anders als je haar tegemoet treedt met een lied.

Als je gaat zingen, zing dan met heel je hart.

En als je op de zeep stapt… laat het dan tenminste een goed verhaal opleveren!



Regresar