La carta en la botella.

(Het Archief van Verloren Herinneringen)

Er zijn dagen waarop de zee... meer geheimen lijkt te herbergen dan ze prijsgeeft.

Y fue en una de esas mañanas doradas…
cuando Liros y Leros, curiosos como siempre, corrieron entre las olas y los arrecifes de la Isla del Amor.

Ze speelden... ze lachten... en tussen de schelpen en het zand... riep een glazen fles hen, die schitterde als een baken in het schuim.

Binnenin… sliep een brief, een bericht gevangen in de tijd.

Las pequeñas manos de Liros temblaron al destaparla.
Y Leros, con ojos grandes como el cielo, dijo en voz baja:
‘Tío Chris… ¿qué historia duerme en este vidrio?’

Vandaag, in deze hoek van het Archief van Verloren Herinneringen… gaat de Kist opnieuw open.

Want zelfs op het eiland waar de liefde bloeit… zijn er eenzame harten die hun eeuwige hoop aan de zee toevertrouwen.

---------



Mijn liefje…

si estas palabras alguna vez tocan la orilla de tu mundo…
que sepas que he buscado tu rostro
en cada ola,
en cada estrella que vigila este océano sin fin.

Ik vertrok met een hart vol hoop en een naam op mijn lippen: de jouwe.

Maar de zee… is een oude leugenaar.

En de sirenes… dochters van een lied waar zelfs mijn vader bang voor was… wachtten op mij in de schaduwen van het water.

Hun stemmen weefden zijden draden in de wind. Ze beloofden schuimende omhelzingen... en zoete leugens verpakt in melodieën die niemand kon weigeren.

Maar in mij… brandde een vlam die door geen enkel lied kon worden geblust:

de herinnering aan je lach, de geur van je huid in de wind, de belofte die ik je deed toen ik wegging.

Mientras mis hombres caían en el hechizo…
yo amarré mi alma a tu imagen.

Elke noot, elk betoverend couplet... verbrokkelde tegen de rots van deze liefde die voor jou geboren is.

Maar de zee is jaloers en vergeeft niet.

Mijn boot gaf zich over aan de omhelzing van de afgrond. Mijn metgezellen... hun stemmen bereiken me niet meer.

En ik… op een ronddobberende boot, met de inkt bijna droog… schrijf deze laatste woorden.

Si el destino, apiadado, lleva esta botella a tus manos,
o a las de algún corazón que sepa comprender:

huil niet om mij.

El amor que siento no muere con las olas.

Ik zal eeuwig op de stromingen varen. Ik zal het schuim zijn dat je stranden streelt, een wind die je nachten fluistert, een ster die over je dromen waakt.

En als je ooit in het ruisen van de zee een naam hoort die tussen de golven wordt uitgesproken... weet je dat ik nog steeds naar je op zoek ben.

Tot de laatste dageraad van deze eeuwige oceaan.

— Telemachus

Zoon van Odysseus, zeeman van herinneringen.

En zo kwam het dat Liros en Leros maar weinig leerden dat...

Sommige verhalen over eeuwige liefde… duren slechts een ademtocht.

Maar in die zucht… blijft een echo achter die noch de zee, noch de tijd, noch de Vergetelheid… het zwijgen kan opleggen.

Vandaag rust de fles in onze Schatkist. De woorden zweven nu... tussen de sterren en de pagina's van dit Archief.

Misschien… zal er op een dag… een andere brief, een andere stem, een andere hoop… ons bereiken.

Tot die tijd... onthoud: er zijn liefdes die verder reizen dan de zeeën... en wachten om gehoord te worden.