Afrodite en de gym bro

Oh nee!
Het was een volledig normale dag in het leven van Oom Chris.

Die ochtend, terwijl hij borst en triceps trainde met zijn gymbro Yoray —en bijna versteend van spierpijn—, voerden ze een gesprek dat totaal niet paste bij “beast mode” in de gym.

Yoray, een sterke, vriendelijke kerel met biceps groter dan zijn ego maar een zacht hartje, vroeg plots:

—Bro… denk je dat ik lelijk ben? —terwijl hij zichzelf in de spiegel van de rugmachine bekeek.

—Wat!? Waar heb je het over? —dacht ik. Maar ik zei: —Lelijk jij? Nou… écht lelijk ben je niet. En soms heb je mooie gevoelens… En waarom zou je knapper willen zijn? Dan zou je Yoray niet meer zijn. Zoals je bent, mag ik je graag.

Yoray keek me aan met een blik van: “wat ben je wreed, bro.”

—Maar waarom vraag je dat eigenlijk? —vroeg ik.

—Ik heb al lang geen date meer gehad —zuchtte hij—. Sinds dat koekjesmeisje dat boos werd en me dumpte omdat ik zei dat ik met koolhydraten wilde stoppen…

Blijkbaar wil niemand daten met iemand die enthousiaster is over nieuwe proteïnepoeders dan over de liefde.

—Tja… wat moet ik zeggen? —haalde ik mijn schouders op—. Ik snap weinig van liefde. Tussen werk, de gym, avonturen met mijn neefjes en een goed bord rijst met ei op zondag… waarom moeilijk doen?

Ik verliet de gym op mijn fiets, denkend aan wat Yoray had gezegd. En net toen ik langs een tuin vol prachtige rozen reed, raakte ik afgeleid door hun kleur, hun geur, hun rust…

PATS!
Het voorwiel botste tegen een steen en ik vloog door de lucht, fiets en al.

Toen ik mijn ogen opende, was ik niet meer in Amersfoort.

Ik was op een roze strand, zwevend tussen gigantische bloemen, met parfums die zongen. Voor me, gezeten op een troon van glanzende schelpen, zat Afrodite, ruziënd met haar trouwe cherubijnen: Leros en Liros.

—Chris! —riep Afrodite met een stem zo zacht als suikerspin—. Eeuwen zijn voorbijgegaan sinds je mijn eiland bezocht.

—Nou… het was niet helemaal vrijwillig. Maar… wat is er aan de hand? Jullie lijken niet zo vrolijk.

—Ik ben het zat om altijd maar liefdesadvies te geven —zuchtte Afrodite dramatisch—. Ik wil zelf verliefd worden…

—En ik ook! —riep kleine Leros, rondvliegend.

—Ben ik dan niet genoeg!? —antwoordde Liros beledigd.

—Love wins —zei ik diplomatiek.

En toen flitste er een idee in mijn gehavende hoofd:

—Afrodite! Ik heb de perfecte kandidaat voor jou!

—Is hij sterk als Herakles? —vroeg ze met fonkelende ogen.

—Ehh… zeker! —antwoordde ik, slikte.

—Zo wijs als Athene?

—Hij maakt af en toe hele goede trainingsschema’s…

—En knap als Apollo?

—Mmm… nou… wil je een date of niet?

De cherubijnen sprongen er meteen tussen:

—Je kunt ook gewoon bij ons blijven —zei Leros—. Dan roddelen we over de andere godinnen.

—Heb je gezien hoe goed Hera’s nieuwe toga haar staat? —voegde Liros toe.

—Ze draagt toch elke dag dezelfde toga! —gierde Leros.

Afrodite keek ze aan met “Oh nee”-blik, bedekte haar gezicht met een waaier en riep:

—Goed, Chris! Ik accepteer de blind date!

—Maar… —waarschuwde ik—. Je moet wel doen alsof je een moderne vrouw bent.

Ze keek twijfelend naar haar gouden sandalen.

—Moet ik… comfortabele schoenen dragen?

—Ja. En dingen zeggen als “hihihi” in een berichtje.

—Wat is “hihihi”? Een spreuk?

—Zoiets.

En zo regelde ik per ongeluk de eerste blind date tussen een Olympische godin… en een man die vindt dat rijst met tonijn een romantisch diner is.

Ay nee, erger!
Afrodite nam wat sterrenstof in haar handen, blies het over me heen… en ik ontwaakte weer voor de rozentuin, omringd door mensen die probeerden me overeind te helpen.

De fiets lag omgevallen, ik had een bloem op mijn voorhoofd, overal bloemblaadjes en een band instabieler dan mijn hersenen na de val.

Ik bedankte iedereen, strompelde naar huis en schreef meteen Yoray:

Ik:
Bro, je gaat dit niet geloven. Een supermooie vriendin van me, die op een eiland bij Madagaskar woont (ongeveer), is in Nederland en ik dacht dat jullie samen iets konden eten. Ze is een beetje ouderwets… maar heel lief.

Yoray:
Ik ben erbij! Ik heb romantiek nodig, bro.

Toen activeerde ik OlymposApp —zoals WhatsApp, maar met donder-effecten, gouden kaders en godenstickers.

Ik aan Afrodite:
Alles is geregeld. Mijn vriend wil je ontmoeten. Date morgen, op het terras van het café op de hoek. Jeans. Geen schelpen of kronen, alsjeblieft. En vergeet niet: innerlijke schoonheid telt ook.

De ochtend brak aan… en ik was zenuwachtiger dan alsof het mijn eigen date was.
Leros en Liros bleven verbonden via OlymposApp, maar kibbelden meer met elkaar dan dat ze me hielpen.

En toen begon de date… en nou ja… het werd een episch fiasco.

Afrodite kwam als eerste, alsof ze al op deze date had gewacht sinds Achilles zijn hiel blesseerde. Ze droeg een zijden top met “LOVE IS ETERNAL” erop en een tiara zorgvuldig verborgen onder een roze pet.

Yoray arriveerde in strakke T-shirt (natuurlijk), zonnebril en de energie van iemand die expres drie extra sets had gedaan.

Toen hij haar zag, zuchtte hij:

—Ze is de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien…

En toen zij hem zag, dacht ze:

—Christian gaat hiervoor boeten.

Yoray, hoffelijk als altijd, probeerde haar stoel naar achter te schuiven… maar struikelde over de zijden top, viel met zijn gezicht in de bloemenvaas en —alsof dat niet genoeg was— kreeg direct een allergische aanval van het stuifmeel.

Afrodite, die ondanks alles ook een hart heeft, kreeg medelijden. Ze ging zitten en probeerde er het beste van te maken.

Omdat Yoray onverstaanbaar mompelde, bestelde Afrodite het eten… maar het menu was in het Nederlands, en zij was vooral bedreven in Oudgrieks, wat Latijn en Italiaans, en een beetje Engels van MTV.

De gerechten klonken als titanische hiërogliefen geschreven in slapeloze nachten.

—“Lekkerbekje”… dit klinkt heerlijk —dacht ze.

Het bord kwam. Ze dacht dat het kip was. Maar verrassing: vis. En nóg een verrassing: Afrodite was allergisch voor vis. Ja, zelfs al woont ze op een eiland… ironie is prachtig.

Resultaat: tranende ogen, snotterende neuzen, onverstaanbare woorden, en twee mensen die probeerden te glimlachen terwijl ze in stereo niesten.

De date was zo ongemakkelijk als een leg day zonder rust.

Ze namen afscheid met een knuffel vol niesbuien, ongemakkelijke glimlachjes en een paar verkreukte servetjes.

Afrodite liep weg door de rozentuin, met mythologische waardigheid.
Yoray… hij liep rechtstreeks naar de apotheek voor allergiemedicatie.

Ondertussen lagen ik, Leros en Liros dubbel van het lachen in de OlymposApp-groep. De twee tortelduifjes zochten liefde, en wij… wij genoten volop van hun blind date.

Ahhh natuurlijk!
De volgende dag, in de gym, kwam Yoray naar me toe met het gezicht van een uitgeput filosoof. Zijn neus nog rood, zijn stem schor als de raaf van Odin, maar voor mij bleef hij mijn gymbro: niet knap, niet briljant, en misschien een beetje pech in de liefde… maar met een groot hart.

—Bro… ik denk dat de date niet zo goed ging.

—Denk je? —zei ik, terwijl Leros en Liros me via OlymposApp memes stuurden: gifs, emoji’s en zelfs een animatie van Yoray die in de bloemenvaas viel.

Op weg naar huis, op mijn fiets, zuchtte ik.

Liefde is soms ingewikkeld. Maar er is niets mooier dan vrienden die er nog in geloven, neefjes die je aan het lachen maken op afstand… en een absurd verhaal om te vertellen op een willekeurige middag.

En zo leerde ik dat…

“Liefde is blind… maar Afrodite niet. En ook al zeggen ze dat innerlijke schoonheid een smoesje is voor de lelijkerds, in werkelijkheid is ze duizend keer meer waard (en veroorzaakt ze geen allergie).””