De Sterrenspiegel

Men zegt dat er een tijd was…
vóór de Vergetelheid.

Een tijd waarin er geen duisternis bestond,
geen ego, geen wedijver.
Alleen licht.

De wezens die de Aarde bewoonden waren puur:
gemaakt van liefde, van compassie, van gedeelde vreugde.

En elke avond, wanneer de hemel zich hulde in oneindigheid,
zaten ze samen om verhalen te vertellen,
om te lachen,
om hardop te dromen.

Maar op een dag keek een van die wezens —niemand kent zijn naam— naar de tuin van zijn buurman… en voelde iets nieuws.
Het was geen bewondering.
Het was verlangen.

Hij wilde dat zijn bloemen groter waren, mooier… beter.

Met die gedachte, zonder het te beseffen, begon er iets in hem los te laten.
Een vonk.
Een licht.

Het steeg op uit zijn blik en verdween… de hemel in.

De anderen zagen het.
En ze wisten dat er iets veranderd was.

Dat wezen begon anders te spreken.
Te lopen met hoogmoed.
Zich te kleden met praal.
Hij deelde niet langer… hij wedijverde.

Langzaam zaaide zijn houding twijfel en schaduw onder zijn buren.
Samenwerking werd vergelijking.
Harmonie werd ego.

En elke nacht… stegen er meer lichten naar de hemel.

Al snel was die eens zo stralende gemeenschap leeg vanbinnen.
Mooi vanbuiten, ja…
maar gevuld met valse weerspiegelingen en verloren herinneringen.

Totdat… er een vrouw verscheen.

Klein.
Eenvoudig.
Die nog steeds glimlachte bij het horen van de regen,
stilstond om de bloemen te ruiken,
hielp, luisterde…
en zich herinnerde wie ze was.

Zij had geen spiegels nodig.
Zij was niet vergeten.

En toen haar tijd op Aarde ten einde liep,
daalde het wezen dat alles had geschapen —het Begin— tot haar neer
en bood haar één wens aan.

Ze vroeg geen sterren.
Geen standbeelden.
Geen eeuwige herinnering.

Ze vroeg dit:
“Laat mijn ziel niet opstijgen.
Laat me geen ster worden tussen de vele anderen.
Laat me hier blijven.
Op Aarde.
Binnen in een spiegel.
Een spiegel die elke ziel herinnert… aan wie ze werkelijk is.”

En zo geschiedde.

Met het stof van haar geest,
het licht van alle sterren die nog steeds vanbinnen straalden,
en de metalen geboren uit nooit uitgesproken wensen,
werd de Sterrenspiegel geboren.

Een uniek voorwerp.
Niet om in te kijken…
maar om zich te herinneren.

Hoe hij in mijn handen terechtkwam…
nou, jejeje…
dat is een ander verhaal.